اشعار سنگ مزار جوان

پر پاکدل خوب و نکومنظر من                     مانده بر خاک رهش خیره دوچشم تر من

نازنینی که به پاکی نه کم از شبنم بود              عمر او نیز دریغا  که چوشبنم کم بود

روزی که قضا نیست نخواهی مردن            ور هست قضا کجا توان جان بردن

مرگ تهی مساز پهلو که به آن                 سر منزل خود توان به دست اوردن

نو گلی پرورده بودم خاک از دستم ربود             ان چنان در برگرفت گویی که در عالم نبود

سالها زحمت کشیدم تا گلم پرورده شد               ناگهان پیک اجل ان غنچه را از من ربود

 ای جوانمردان جوانمردی دگر در خاک رفت    گوهری پاک از زمین برجانب افلاک رفت

بار خود بربست از این خاک تیره دل برید       پاک جان امد به گیتی پاک ماند وپاک رفت

نوگلم رفته وداغش به دل مادر ماند                حسرت دیدن رویش به دل خواهر ماند

تو که تنها پسر و یاور مادر بودی                از چه رو بار غمت بر کمر همسر ماند

ای چرخ وفلک خرابی از  کینه توست          بیدادگری شیوه دیرینه توست

ای خاکاگر سینه تورا بشکافند                   بس گوهر قیمتی که درسینه توست

گلی بودم در ایام جوانی                         جوان بودم نکردم زندگانی

گلی بودم که وقت چیدنم بود                     جوان بودم چه وقت مردنم بود

ای سفر کرده به معراج روانت شادباش         روح تو در کنف رحمت حق ازاد است

مهر تو نور وصفا بود به کاشانه ما             هر زمان عزت وپیمان تو مارا یاد است

ای مادر غمدیده نداری خبراز من                  کز گردش ایام چه امد برسر من

من تازه جوان بودم واندر چمن حسن             نشکفته فرو ریخت همه بال وپر من

ای رهگذرکه میگذری برمزار من            زنهاریاد کنی زمن وروزگارمن

 شکفته بودیک گلم از صدهزار گل          نا گه بریخت باد اجل نوبهار من

افسوس که زیبا پسرم تاج سرم رفت             امیدوچراغ دل ونور بصرم رفت

زد اتش سوزان اجل بر گل عمرم              ناگاه از این باغ گل نوثمرم رفت

بگذارید که بر خاک شهیدان گریم   سوز دل گویم و با ناله و افغان گریم

در سپیده دم آزادی و آغاز بهار     جای احمد نگرم،همره باران گریم

حجاب چهره جان میشود غبار تنم                      خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم

چنین قفس نه سزایچو من خوش الحانیست             روم به گلشن رضوان که مرغ ان چمنم

بر خیز و ببین صحنه ایثار شهید      بر خیز و ببین نخل گهر بار شهید

گر فکر کنی شهید رفت از برما      کوته نظری، مرده مپندار شهید

در عشق توام نصیحت و پند چه سود؟             زهراب چشیده ام مرا قند چه سود

گویند مرا که بند پاش نهید                          دیوانه دل است پای در بند چه سود